در روزهای پایانی هفته دوم اردیبهشت ماه سال جاری، مهندس حجتی وزیر جهاد کشاورزی به رغم اشتغالات فراوان در تهران، به گونه‌ای که فرصت دیدار با تشکلهای دامداری و مرغداری حتی طی یک سال را هم ندارد، به سبک و سیاق دولتهای پیشین خود را به مغان رسانید تا در آیین آغاز عملیات اجرایی مجتمع گاوداری صنعتی شیری 5 هزار راسی در پارسآباد مغان حضور داشته باشد و در همان جا هم طرح حمایت از کشت و صنعت و دامپروریهای کوچک توسط بخش خصوصی را اعلام نماید.
وزیر در این سفر، تئوری قدیمی تولید زنجیرهوار از مزرعه تا سفره را مورد تاکید قرار داد و یادآور شد که چنین زنجیرههایی به نفع تولیدکنندگان است. گرچه ابعاد، مشخصات، حجم سرمایه گذاری و ضرورت این کشت و صنعتهای کوچک دامپروری در مجموعه نظام برنامهریزی کشور و تولید مشخص نیست و بحث زنجیره ها هم در حوزه سیاستهای اجرایی، اعتباری و یا آموزشی و ترویجی وزارت جهاد کشاورزی در قالب برنامه توام با اعتبار دیده نشده است ولی به عنوان آرزوهای قشنگ و دلنشین میتوان این حرفها را گوش داد و عین حال پذیرفت که این آرزوهای خوب و زیبا تا اجرا و عمل فاصله زیادی دارند.
پاسخ به این بحث که فاصله میان این حرفهای زیبا تا اقدامات اجرایی چگونه پر خواهد شد معلوم نیست اما نکتهای که باید گفت این است که دولتها، از هر نوع و با هر نحله فکری همیشه خواسته و میخواهند که آمار کمی بالایی داشته باشند و با تعداد نوارهایی که قطع میکنند یا کلنگ هایی که برای افتتاح بر زمین می‌کوبند نشان دهند که امور عمرانی در دوران آنها افزایش یافته و بیش از دولتهای قبلی بوده است بی آنکه فکر کنند در آخر چه بر سر سرمایه گذاری های انجام شده بخش خصوصی خواهد آمد. آیا برای کشور و سرمایه گذاران نعمت حاصل می شود یا آغاز مصیبتی است بی پایان که موجب نارضایتی و دل زدگی آنان می گردد، زیرا شاهد هستیم به رغم گفتارها و اعلام مواضع بسیاری از مسئولان در رده های مختلف اعم از دولت و فراتر از آن نمایندگان مجلس و بسیاری از شخصیتهای سیاسی در مورد اهمیت امنیت غذایی و تولیدات کشاورزی و حتی اخیرا تاکید بسیار بر عرصه اقدام و عمل در اقتصاد مقاومتی و رشد قابل ملاحظه اقتصاد کشاورزی نسبت به سایر بخشهای اقتصاد کلان، دامداران کشور به شدت ناراضی و گله مند هستند که هیچکس در فکر حل مشکلات آنان نیست و شیرشان را به قیمت مناسبت که حاشیه سودی اندک برایشان حاصل شود خریداری نمی کنند.
دامداران در نارضایتی پیوسته خود توأم با افسوس میگویند؛ به نسبت سرمایه گذاری و ریسک بالای فعالیت هایشان، آنچه که تولید می کنند زیر قیمت تمام شده خریداری میشود. دامداران هم از تشکلهای خود ناراضیاند و هم از دولت و بی توجهی وزیر به آنان که تا پار‌س آباد مغان برای آغاز به کار ساخت یک دامداری میرود ولی در تهران فرصت و فراغت گوش دادن به حرفهای آنان که در حال تولید هستند را ندارد. آنان در گفتگو با رسانه های تخصصی بارها گفته اند اگر مشارکت و هم فکری وزیر یا معاونان ایشان با دامداران وجود داشت شاید راهکاری برای حل مشکلات از جمله قیمت شیر که توسط صنایع لبنی میان 900 و حداکثر تا 1250 تومان بیشتر خریداری نمیشود، پیدا میشد. دامداران در مورد اتحادیه سراسری خود نیز ابراز نارضایتی میکنند و میگویند گمان ما این بود که با تغییر مدیریت اتحادیه به مهندس عزیزاللهی که رابطه‌ای نسبتا مستقیم با صنایع لبنی داشت و جناب وزیر نیز در این انتخاب ایفای نقش کرده بود موضوع خرید شیر به قیمت مناسبتر حل خواهد شد ولی مدیریت جدید هم تاکنون هیچ ابتکار عملی از خود نشان نداده است. دامداران میگویند حتی رابطه و هماهنگی میان اتحادیه سراسری با سایر تشکل های قدرتمند همانند انجمن صنفی دامداران یا تعاونی مهاد و مرکز همکاری‌های امور دام و بسیاری تشکل های دیگر دامداری که کم و بیش فعالیت دارند وجود ندارد و مناسباتی برای اتخاذ تصمیم یکسان در میان نیست.
در چنین شرایطی از «پراکندگی»، دامداران نمیتوانند در جهت منافع صنفی خود کاری انجام دهند. دامداران میگویند این که وزیر یا سایر مسئولان اخبار راهاندازی دامداریهای جدید و افزایش تولید شیر را بی آنکه برنامهای جامع برای حلقه آخر کار، یعنی عرضه، بازرگانی و تقاضای شیر به قیمت مناسب آن وجود داشته باشد، اعلام می کنند، به مثابه این است که دولت کار خودش را میکند و دامداران هم کار خودشان را. پس تکلیف مسئولیت های حاکمیتی در برابر سرمایه گذاران بخش خصوصی و ضرر و زیان تولیدکنندگان چه خواهد شد؟
منصور انصاری