طبق مطالعات انجام شده، بره ها قادر هستند که جهت تامین احتیاجات غذایی خود، از خوراکی که بصورت آزاد در اختیارشان قرار گرفته بصورت انتخابی استفاده کنند، که این خوراکها از نظر انرژی قابل متابولیسم، پروتئین خام و نرخ هضم در شکمبه متفاوت هستند (جیمز و کیریازاکیس، ۲۰۰۲). مصرف جیره های غنی از غلات منجر به کاهش pH شکمبه می شود، که در نتیجه، فرایند دآمینه شدن کمتر شده و متعاقب آن غلظت آمونیاک در شکمبه کاهش می یابد.
با این حال، سنتز پروتئین میکروبی تحت تاثیر افزایش غلظت آمونیاک شکمبه، در اثر مصرف جیره هایی با پایه دانه جو کامل و میزان پروتئین خام بالا قرار نمی گیرد (اسکر و همکاران، ۲۰۰۸). مطالعه هایی که توسط جیمز و همکاران در سال ۲۰۰۱ انجام شد، در این آزمایش که گوسفندان به طور آزاد به اوره دسترسی داشتند. مشاهده کردند که پروتئین خام قابل تجزیه در شکمبه تاثیر معنی داری بر تغذیه انتخابی توسط گوسفندان ندارد. احتمالاً انتخاب پروتئین جیره توسط گوسفندان می تواند بعنوان بافر در نظر گرفته شود، که برای کاهش اسیدیته شکمبه استفاده می شود (فای و پروونزا، ۱۹۹۸ و جیمز و همکاران، ۲۰۰۱).
همچنین ترجیح حیوان به مصرف اوره زمانی که جیره حاوی بیکربنات سدیم است، کاهش می یابد (جیمز و همکاران، ۲۰۰۲).
تغذیه بافر می تواند باعث تغییر غلظت اسیدهای چرب فرار شکمبه و همچنین منجر به تغییر نسبت مولاری اسیدهای چرب فرار و افزایش نسبت استات به بقیه اسیدهای چرب فرار (کاواز و همکاران، ۲۰۰۷، سانترا و همکاران، ۲۰۰۳) شود، که در نتیجه افزایش بازدهی سنتز پروتئین میکروبی (میز و همکاران،۱۹۸۵)، افزایش مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه را به همراه خواهد داشت (کوپر و همکاران، ۱۹۹۶ و تریپاتی و همکاران، ۲۰۰۴). هدف از این مطالعه این است که آیا افزودن بیکربنات سدیم به جیره بره ها می تواند منجر به تغییر مصرف جو کامل و مکمل پروتئینی توسط بره ها وانتخاب مصرف خوراک شود یا خیر؟ برای این منظور ۶۰ راس بره از شیر گرفته شده (۳۳/۰±۱۰/۱۵ کیلوگرم وزن زنده) در سه تیمار غذایی در ۲ پن (۵ راس بره ماده و ۵ راس بره نر) اختصاص داده شدند. تیماره ها شامل: ۱- دانه کامل جو، مکمل پروتئین ، ۲- دانه کامل جو، مکمل شده با بیکربنات سدیم به صورت دسترسی آزاد و ۳- دانه کامل جو، همراه با ۱۵ گرم در کیلوگرم ماده خشک بیکربنات سدیم. در انتهای دوره رشد، ۷ بره ماده از هر تیمار برای تعیین غلظت پروتئین میکروبی و جریان مواد هضم شده از شکمبه به روده کشتار شدند.
نتیجه
براساس یافته های این آزمایش، بیکربنات سدیم منجر به کاهش نسبت ماده آلی تجزیه شده در شکمبه و تغییر روند تخمیر به سمت افزایش نسبت استات به پروپیونات می شود، اما باعث کاهش تمایل بره ها به جیره های حاوی پروتئین بالا زمانی که جیره های دارای دانه جو و کنجاله سویا مکمل شده با پروتئین که بصورت آزاد در اختیارشان قرارمی گیرد، نمی شود.