در صدمین اجلاسیه کمیته ملی استانداردهای فناوری نانو که به صورت مجازی برگزار شد، استاندارد "فناوری نانو – ﻓﯿﻠﻢﻫﺎی ﭘﻠﯿﻤﺮی ﻧﺎﻧﻮﭼﻨﺪﺳﺎزه ای ﺑﺮای ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاص ﻣﺎﻧﻊﺷﻮﻧﺪﮔﯽ ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی – ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺸﺨﺼﺎت و روشﻫﺎی اﻧﺪازهﮔﯿﺮی" تصویب و آماده انتشار شد.
ﭘﻼﺳﺘﯿﮏﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻪ در ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد، ﺷﺎﻣﻞ ﭘﻠﯽاﺗﯿﻠﻦ، ﭘﻠﯽﭘﺮوﭘﯿﻠﻦ، ﭘﻠﯽآﻣﯿﺪ و ﭘﻠﯽاﺳﺘﺮ اﺳﺖ و ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻧﻮاﺷﯿﺎ در ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﺑﻬﺒﻮد ﻣﺸﺨﺼﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎی ﭘﻠﯿﻤﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﮔﺎز، ﺧﻮاص ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﺑﺨﺎر آب، ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﻧﻮر ﻓﺮاﺑﻨﻔﺶ، ﺧﻮاص ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ و اﺳﺘﺤﮑﺎم ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
یکی از اﻫﺪاف ﮐﻠﯿﺪی اﯾﻦ ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪیﻫﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮاص ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪیﻫﺎی ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ (ﮐﺎﻫﺶ ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﮔﺎز، ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﺑﺨﺎر آب و ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ در ﻣﻌﺮض ﻧﻮر ﻓﺮاﺑﻨﻔﺶ) اﺳﺖ. اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺎﻧﻮاﺷﯿﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﻧﻮﺻﻔﺤﺎت رﺳﯽ، ﻧﺎﻧﻮذرات/ﻧﺎﻧﻮﻣﯿﻠﻪ اﮐﺴﯿﺪ روی، ﻧﺎﻧﻮذرات اﮐﺴﯿﺪ ﺗﯿﺘﺎﻧﯿوﻢ در زﻣﯿﻨﻪ ﭘﻠﯿﻤﺮی ﺑﺮای ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮاص ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮﻧﺪﮔﯽ اﻓﺰوده ﻣﯽﺷﻮد.
اﯾﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارد، به نحوه ﺗﻌﯿﯿﻦ و اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﻣﺸﺨﺼﻪﻫﺎﯾﯽ از قبیل ﺧـﻮاص ﻋـﺪم ﻋﺒﻮرﭘـﺬﯾﺮی ﻓـﯿﻠﻢﻫـﺎی ﻧﺎﻧﻮﭼﻨﺪﺳﺎزه‌ای ﭘﻠﯿﻤﺮی ﺑﺮای ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ می پردازد. اﯾﻦ ﺧﻮاص ﺷﺎﻣﻞ ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﮔﺎز، ﺑﺨـﺎر آب و ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮی ﻧﻮر ﻓﺮاﺑﻨﻔﺶ اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﯾﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارد روشﻫﺎی اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﻣﺮﺗﺒﻂ را ﺷﺮح ﻣﯽدﻫﺪ.
برای تدوین این استاندارد ملی، از استاندارد بین‌المللی ایزو به شماره ۲۱۹۷۵ به عنوان منبع استفاده شد که در سال ۲۰۲۰ توسط سازمان بین‌المللی استاندارد (ایزو) منتشر شده است.
علاوه بر آن استاندارد ملی «فناوری نانو – ارزشیابی زیست شناختی افزاره‌های پزشکی – قسمت ۲۲: راهنمای نانو مواد» تصویب و آماده انتشار شد.
این استاندارد ملاحظات مربوط به ارزشیابی زیست شناختی افزاره‌های پزشکی را که حاوی نانومواد هستند، توصیف می‌کند. همچنین این استاندارد می‌تواند برای ارزشیابی نانو اشیا ساخته شده به صورت محصولات حاصل از تخریب، سایش یا فرآیندهای عملیات مکانیکی (مانند آسیاکاری درجا و پرداخت افزاره‌های پزشکی) در اجزای افزاره‌های پزشکی که از نانومواد ساخته نشده‌اند، استفاده شود.
این استاندارد به مواردی چون "مشخصه‌یابی نانومواد"، " آماده‌سازی نمونه برای آزمون نانومواد"، "رهایش نانواشیا از افزاره‌های پزشکی"، "توکسیکوکینتیک نانو اشیا" و "ارزشیابی زیست شناختی نانومواد" می‌پردازد.
این استاندارد برای ارائه یک چارچوب کلی طراحی شده است و جنبه‌های مهمی را برجسته می کند که لازم است در هنگام ارزیابی ایمنی افزاره‌های پزشکی متشکل از، حاوی و/یا ایجادکننده نانومواد درنظر گرفته شوند. همچنین این استاندارد اشکالات پنهان و موانع متداول شناسایی شده در آزمون نانومواد در مقایسه با مواد توده یا گونه‌های شیمیایی مولکول کوچک را مشخص می‌کند. در این استاندارد دانش فنی موجود برای نانومواد بیان شده است و پروتکل‌های آزمون با جزئیات شرح و ارائه شده است. لذا این استاندارد می‌تواند به عنوان مبنایی برای استانداردهای آینده از جمله پروتکل‌های دقیق آزمون نانومواد باشد.
به نقل از ستاد نانو، برای تدوین این استاندارد ملی، از استاندارد بین‌المللی ایزو به شماره ۲۲-۱۰۹۹۳ به‌عنوان منبع استفاده شد که در سال ۲۰۱۷ توسط سازمان بین‌المللی استاندارد (ایزو) منتشر شده است.